Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί (2013) * * * * 1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους

Πρωταγωνιστούν: Τομ Χιντλστόουν, Τίλντα Σουίντον, Μία Γουασίκοφσκα, Τζον Χερτ, Τζέφρι Ράιτ

123 λεπτά, 1.85:1

Ο Αδάμ και η Εύα, οι δύο πρωτόπλαστοι, γίνονται εκλεκτικά βαμπίρ στα χέρια του Τζάρμους (ιδανικότερες επιλογές από τους Χίντλστοουν και Σουίντον δε θα μπορούσε να κάνει), ώστε αθάνατοι πια να κουβαλούν τα αμαρτήματα του γένους τους (μετά από τόσα, ποιος θυμάται πια το προπατορικό;). Κι αυτό είναι φορτίο ασήκωτο, γι’αυτό και αποτραβιούνται -προφυλάσσοντας και τον άσβεστο, αρχετυπικό, έρωτά τους- ο ένας στο μονίμως παρακμάζον Ντιτρόιτ και η άλλη στην Ταγγέρη του Μαρόκου.

Μεταξύ τους ο Μάρλοου, σοφός Πατέρας (έξοχο παιχνίδισμα με τον Σαίξπηρ, μία από τις πάμπολλες εκλεπτυσμένες αναφορές) πνέει τα λοίσθια και οι δυο τους, συντροφικοί και ενωμένοι, καλούνται να επιλέξουν αν θα καταβροχθίσουν τους ανθρώπους ή θα τους προσφέρουν την αθανασία.

 Το «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» είναι ένα πένθιμο έλεγος για μια ανθρωπότητα που, με συνέπεια, υποβαθμίζει τα δημιουργικά και επιστημονικά επιτεύγματα, τσαλαπατά το αληθινά όμορφο, κηλιδώνει τα γνήσια συναισθήματα, παραγράφει αμαθώς την Ιστορία της και κονιορτοποιείται στο όνομα της ασφάλειας που παρέχει η ισχύς της Μάζας. Κι έτσι, βασιλεύει ο δυσώδης όχλος –αυτόν που ο Τζάρμους αποστρέφεται και χαρακτηρίζει ζόμπι.

Βυθισμένο, καθώς είναι, σε άπλετη Ρομαντική πικρία (και όχι επιτηδευμένα cool όπως επιπόλαια βάφτισαν αρκετοί, λόγω της εθιστικής γοητείας που ασκεί το μελαγχολικό του ύφος και ο παράφορος, αλλά περιθωριοποιημένος, ελιτισμός του) υπενθυμίζει το τίμημα του ξεχωριστού, της εξαίρεσης τούτου του κόσμου, που αναγκάζεται να αυτοεξοριστεί μιας και θέλησε να υπάρξει όχι ως παραφωνία, αλλά ως αδιαπραγμάτευτη μοναδικότητα.

Πάντως, όσοι σε αυτήν τη σφόδρα αντιπνευματική εποχή επιμένουν πεισματικά Εραστές (του οτιδήποτε), αξίζουν να παραμείνουν ζωντανοί. Μαζί σου, Τζιμ.